به گزارش مشرق، در بخشی از این یادداشت آمده است:
* اواخر بهار سال 1357، قرار بود کنگره‌ای در آلمان برگزار شود. هم آقای بهشتی و هم آقای صدر به خانه من در آلمان آمدند. به خاطر دارم پیش از برگزاری کنگره برای تفریح به بیرون از خانه رفتیم در این میان گفت‌و‌گویی میان امام موسی صدر و آقای بهشتی درباره شرایط ایران صورت گرفت. آقای بهشتی از دایی جان پرسید که شرایط ایران را چگونه ارزیابی می‌کنید؟ ایشان گفتند: به نظر من به آن بزنگاه تاریخی که پیش‌تر درباره آن سخن گفتیم نزدیک شده‌ایم و به زودی به آن می‌رسیم یعنی یا دشمن اشتباهی می‌کند یا ما او را وادار به اشتباه می‌کنیم و به زودی زمانی را به دست خواهیم آورد که باید بسیار مراقب باشیم که اشتباه نکنیم و از آن به نحو مطلوب بهره ببریم. آقای بهشتی نیز در ادامه بیان کردند: من قرار است به عراق بروم و نظر امام و برنامه ایشان را هم جویا شوم و دریابم که این برگزاری چهلم پس از چهلم با برنامه‌ای هست یا خیر؟ و قرار است به کجا ختم شود؟ دایی جان گفتند: به نظر من برنامه‌ای پشت سر این وقایع هست. ما واقعه‌ای را در ایران داریم که در هیچ کجای جهان رخ نداده، در ایران یک رهبر دینی، زعیم مسیری شده است که پشت سرش روشنفکران دینی و غیر دینی قرار دارند و تجمع این افراد حرکتی را ایجاد کرده که مردم را از مساجد به خیابان‌ها آورده است. همه این‌ها بسیار مبارک و خوب است. اما من نگران یک مسأله هستم و آن جانشینی آقای خمینی است. آیا در ایران فکری برای آن شده‌است؟ آقای بهشتی در پاسخ گفتند: ما در این زمینه نگرانی نداریم و به نظر ما پس از آقای خمینی بهترین گزینه آقای منتظری است. دایی جان با تعجب گفتند: آقای منتظری؟ آقای بهشتی پرسیدند: مگر شما ایشان را قبول ندارید؟ دایی جان هم گفتند: من آقای منتظری را به خوبی می‌شناسم و شاگرد ایشان بوده‌ام در محضر ایشان درس خواندم. مرد وارسته، باتقوا و بسیار خوبی‌است اما مدیریت یک کشور، اداره یک کشور و رهبری یک جامعه نیاز به توانایی و هشیاری فوق‌العاده و بینش خاصی دارد که من این‌ها را در شخصیت آقای منتظری نمی‌بینم. آقای بهشتی پرسیدند: فرد مد نظر شما کیست و ایشان جواب دادند: محمد باقر صدر فرد مناسبی است که شاید نزدیک به ده سال است فقهی که تدریس می‌کنند فقه حکومتی است و مهم هدایت این خط است نه مکان حضور ایشان.